zondag 23 oktober 2016

Analoog telefoneren




Herken je deze nog?

De "gouwe ouwe" T65 draaikiezer telefoon van de PTT.

Voor de jeugd: Er zitten geen toetsen op dit toestel. Je koos een nummer door je vinger in het juiste gaatje van de draaischijf te steken en dan met de klok mee rond te draaien tot aan het beugeltje. Na het loslaten liep de schijf langzaam terug.
Dat herhaalde je dan nog een aantal keren. Het terugdraaien van de schijf kostte veel tijd, het was een geduldsklusje. De "nul" nam er wel een paar seconden voor, die zat het verst weg.
"T" stond voor Tafelmodel, de W65 was voor Wandmontage.


Als de andere kant niet opneemt, is er geen "redial-knopje", maar moet je alles opnieuw doen…In die tijd wisten we de meeste telefoonnummers uit ons hoofd, je moest wel :-)

Het enige, witte, knopje is voor "ruggespraak". Een ouderwets woord voor even het gesprek onderbreken en met een ander praten.


Al bellend de kamer rondlopen was er toen niet bij; het toestel zat aan een korte kabel of vast aan de muur.

Even bij ome Ko een beetje aangeschoten met je vriendin telefoneren ging als volgt:
Het wandtoestel hing in een krap trappenhuis, waar je op de treden zittend ging bellen. Maar eerst moest je genoeg kwartjes verzamelen, want anders werd de lijn verbroken na het laatste muntstukje.
Het kiezen met de draaischijf was lastig in het donker en met een slokje op. Draaide je één nummer verkeerd, dan moest je helemaal opnieuw beginnen. Als alles goed ging kwam Alma mopperen, dat je de lijn van de kroeg bezet hield en eiste, dat je stopte met bellen. Wat dat betreft zijn GSM's een uitkomst!

In telefooncellen hingen telefoonboeken, waar de pagina, die je moest hebben er meestal uitgescheurd was…De hoorn stonk naar de adem van andere mensen...


Later kwam er, als overgangstoestel naar elektronische centrales, een versie met drukknoppen.


Tegenwoordig gebruik ik mijn felrode T65 exemplaar nog wel eens, als er een stroomstoring is. Het toestel krijgt zijn 60 Volt voedingsspanning van de centrale en hoeft dus geen externe stroomaansluiting te hebben. Moet je wél nog steeds een "landlijn" hebben :-)
Het bellen met de relatief zware hoorn vind ik op de één of andere manier nog steeds prettig.


Mijn ouders kregen telefoon toen ik ongeveer 7 was. Ze plaatsten het wandtoestel in de gang (why?), dus 's winters bellen in een huis zonder centrale verwarming was niet fijn.
Toch zou ik soms wel weer terug willen naar de tijd, dat telefoneren nog iets bijzonders was.

Het schema van het toestel was vrij eenvoudig

Willem Kroon, Muiden, 23 oktober 2016.

*** Link: Bekijk reacties op FaceBook




Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

vrijdag 14 oktober 2016

BWK G. Kuit




Op museumvliegveld Aviodrome in Lelystad staat een geconserveerde Jumbo Jet; de Boeing 747 PH-BUK, oftewel de Louis Blériot.
In deze uitvoering van de Jumbo Jet was er nog een plek ingeruimd voor de BWK, de BoordWerktuigKundige. Deze man of vrouw kon zich geheel op de techniek van het vliegtuig richten, zoals de motoren, het brandstofverbruik, de hydraulische systemen enzovoort. Hij hoefde dus niet te vliegen.

BWK positie
Fly by Wire uitvoering
Later kwam er het zogenaamde "Fly by Wire" systeem: alle bediening, van motoren en roeren bijvoorbeeld, werd voortaan door computers gedaan. Twee bemanningsleden in de cockpit vond men vanaf toen voldoende: de captain en de co-pilot. De BoordWerktuigKundige (of Flight Engineer) verviel.

Eén van de BWK's was de vader van mijn goede vriend Dennis:
Gerard Kuit. Bij de cockpit van de PH-BUK hangt een lijstje om de vroegere KLM bemanningsleden te eren. Waaronder dus Gerard Kuit, over wie de verhalen gaan, dat hij boven Muiden wel eens even (te vroeg) de landingslichten aan deed. Om ons daar beneden te groeten :-)

Willem Kroon, Muiden, 14 oktober 2016.


Feitje: - De eerste Jumbo Jet zonder BWK was de 747-400:
"In 1985 begon men met het ontwerpen van de 747-400. Deze variant kreeg een glass cockpit, waardoor de boordwerktuigkundige overbodig werd."

*** Link: Boeing 747


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

woensdag 5 oktober 2016

Mantelzorgen




Voordat ik vannacht in slaap viel, voelde ik me ineens even heel erg alleen.
Opnieuw miste ik het trotse bezit van twee liefhebbende ouders en liet ik weer de recente geschiedenis mijn gedachten passeren. Rouwverwerking duurt lang. Ik zal er de rest van mijn leven over doen.

Zo kwam ik op de volgende gedachten:



Wie is mama?
Mama is een jonge vrouw, die mij moedermelk geeft

Ze geeft mij een luier, die zij regelmatig verwisselt

Zij kleedt mij aan en neemt me in mijn wagentje mee naar buiten

Zij is trots op mij en houdt onvoorwaardelijk van me

Zij voelt mijn pijn en troost me

Zij legt de wereld aan mij uit en leert mij praten

Ik kan niet zonder mama.

Mama is een oude vrouw, die geen bh meer draagt

Ik geef haar een luier, die ik regelmatig verwissel

Ik kleed haar aan en neem haar mee naar buiten in haar wagentje

Ik ben trots op haar en ik houd onvoorwaardelijk van haar

Ik voel haar pijn en probeer haar te troosten

Ik leg haar situaties uit, maar zij kan niet meer terug praten

Ik kan niet zonder je mama. Waar ben je?

Willem Kroon, Muiden, 5 oktober 2016.








* Zie ook FaceBook

Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

zaterdag 17 september 2016

Over verplichte orgaanonatie




Mijn lichaam is geen auto.
Mijn lichaam is geen verzameling onderdelen.
Ik ben mijn lichaam.

De medische wetenschap is ver gevorderd. Als je nu iets aan je hart, longen en nog meer hebt, kun je een ruilonderdeel krijgen, met dien verstande, dat je je oude orgaan niet in hoeft te leveren.

Bij motorfietsen en auto's kun je rustig de carburateur of een zuiger vervangen, dat maakt die motor of auto helemaal niets uit. Hij werkt er net zo goed mee en hij kan er niet kapot van gaan.

Bij de verplichte orgaandonatie zit het toch een beetje anders. Op een paar onderdelen na, zoals een nier, moet je als mens eerst dood zijn om iets van je lichaam weg te kunnen geven. Of beter, je moet hersendood zijn, de rest van het lichaam moet juist nog leven.

Een oom van mij had een donorcodicil. Zijn familie werd direct na zijn overleden naar het ziekenhuis geroepen om in alle haast afscheid te nemen. De onderdelen moeten nu eenmaal zo vers mogelijk uit het dode lichaam gesneden worden. Daarna is het stoffelijk overschot niet meer te bekijken. De dode koos daar bewust voor, maar de levende familie kan dit wel eens als bezwaarlijk beschouwen.

In een Scandinavisch land (ik dacht Zweden) werd een jong meisje hersendood verklaard. Op het moment, dat zij onder het mes zou gaan, "kwam zij weer tot leven" en de verwijdering, die natuurlijk zonder verdoving gebeurt, ging net op tijd niet door. Het meisje herstelde bijna volledig en geniet al jaren weer zelf van haar lichaamsdelen, in de wetenschap, dat zij bijna levend gedemonteerd werd.

Dit zijn voor mij argumenten om geen donor te worden en om al helemaal tegen verplichte afstand te zijn. Ook al heeft de Tweede Kamer, na 20 jaar strijd, het vandaag toch voor elkaar gekregen, dat je automatisch als donor geregistreerd wordt. Dit, omdat gebleken is, dat er steeds meer mensen tégen doneren zijn...

Uh…nogal paradoxaal.
Overigens is één van de problemen, dat er steeds minder dodelijke ongelukken gebeuren in Nederland...Dat is cynisch.

Stel, dat de overheid een wet aanneemt, die bepaalt, dat al je geld of bijvoorbeeld je huis verplicht aan de staat vervalt na je dood, tenzij je daar bezwaar tegen maakt. Handig voor de schatkist, daar zouden we allemaal van profiteren. Hoeveel protest zou dáár tegen komen? Maar de orgaandonatie heeft iets verhevens en krijgt daardoor van veel mensen het voordeel van de twijfel.


De overheid heeft helemaal niets te zeggen over mijn lichaam en mijn onderdelen! Dat heet "de onschendbaarheid van het menselijk lichaam" (Artikel 11 van onze GrondWet). Niemand kan je bijvoorbeeld verplichten om je te laten opereren, dus waarom wél om je uit elkaar te laten schroeven na je overlijden?

Veel gehoord argument: "Maar dan heb je ook geen recht op andermans onderdelen!" Mooi. Die hoef ik ook niet. Het is geen klein bier om je leven lang medicijnen te slikken tegen afstotingsverschijnselen.

Ik schrijf dit met opzet in het openbaar, ondanks het feit, dat velen het niet met me eens zullen zijn, maar dan weet iedereen meteen, hoe ik er over denk en kan niemand in mijn afwezigheid menen, dat mijn lichaamsdelen openbaar bezit zijn.
 Ze zijn van mij en van niemand anders. En dat zal zo blijven tot ik in mijn geheel tot stof vergaan ben.

Denk er maar anders over en reageer gerust, maar ik ga er niet over in discussie.



Ik wens een ieder een gezond en lang leven met fabrieksonderdelen :-)

Willem kroon, 13 september 2016.

Nabericht: op dit moment van schrijven is het voorstel, dat aangenomen is in de Tweede Kamer zó, dat iedereen per definitie donor is, tenzij bezwaar gemaakt wordt. Dit moet nog door de Eerste kamer goedgekeurd worden.

*** Link: Zie ook mijn post op FaceBook


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal.
Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

maandag 5 september 2016

MuseumVesting Stad Muiden.




We schrijven het jaar 2046. (een blog met een knipoog ;-) )

Corine Kroon woont in Amerika. Maar daar was zij niet geboren. Tijdens haar eerste vakantie in Nederland, waar haar (voor)ouders vandaan kwamen, bezoekt zij VestingMuseum Stad Muiden.

In 2036 werd Muiden afgesplitst van de gemeente Gooische Meren. De samenvoeging van Naarden, Bussum en Muiden werd als een mislukt experiment beschouwd. Muiden werd totaal ondergesneeuwd door "Groot Bussum", zoals de fusiegemeente toen in de volksmond genoemd werd. Een protestbeweging had het na jaren procederen voor elkaar gekregen, dat Muiden weer zelfstandig werd. Maar financieel werd ook dat een ramp. Rioleringen vervangen, het onderhoud van straten en parken: er was nergens geld voor en het roemruchte oude stadje verpauperde snel.


Totdat de bejaarde Muier Guus Kroon (toen 80 jaar oud) met het plan kwam om heel Muiden om te bouwen tot een museum.
In 1960 had men dat in Groningen ook gedaan met de kleine vesting Bourtange. En met groot succes.

Niet, dat er meteen een groot applaus kwam, maar uiteindelijk zagen de bewoners en zelfs de middenstanders er wel brood in.
Muiden moest weer Muiden worden, zoals in haar gloriedagen.

Een commisie van wijze mannen en vrouwen onder leiding van de kwieke oud leraar en amateur-historicus meneer Kroon ging om de tafel zitten en brainstormden over de invulling van dit gewaagde plan.

Muiden moest wéér, maar ook níet meer dan, een vestingstad worden.


Dat hield onder meer in, dat de oude wijken "Klapwijk", "Korea" en "Mariahoeve", maar ook alle gebouwen in het voormalige Kruitbos gesloopt moesten worden. Er was sowieso geen behoefte meer om daar te wonen sinds de huren stegen tot 4000 Gulden per maand. (Ja, ook die was weer terug)

De historische wallen moesten in oude glorie én hoogte hersteld worden. Ze waren nog grotendeels intakt; slechts de Westelijke vestinggracht, de toenmalige Kadesloot, met bijbehorende wal moest men opnieuw aanleggen. Dus ook de Julianastraat zou weer gracht moeten worden en uit moeten monden in de Vecht.

De Groote Zeesluis moest ook hard aangepakt worden en zoveel mogelijk in oude staat hersteld worden.
De rare, niet originele groene hekken gingen weg, de bogen aan de uiteinden van de brug, de kruizen op zijn zijkant, dat alles kwam terug. Het geheel moest weer origineel gemaakt worden.
De oude kaapstanders werden opnieuw gebouwd en de sluisdeuren, die verwijderd waren, doordat alle omringende wateren nu een gelijke waterstand hadden, werden teruggehaald en weer ingehangen.

De Gooische tram kwam helaas niet terug. Die had van poort tot poort moeten rijden, maar dat werd toch een beetje te bekostelijk. Wellicht later, als Muiden weer rijk was.


De poorten werden opnieuw opgetrokken en die werden de vier echte toegangen van het museum, net als vroeger.

Het ingestortte pand van de familie Pronk zou weer een cafe met een opkamer worden.

Het tweede aquaduct, dat gebouwd was vanwege het enorm groeiende waterverkeer gaf al het mooie zicht op de Vecht terug met de voortijdige sloop van de Spieringbrug.

Van de kennis van opa Guus werd heel veel gebruik gemaakt. Meneer Kroon werd tot zijn grote vreugde onbezoldigd burgemeester van de vestingstad, inclusief kunsstof ambtsketting.
Na twee jaar van slopen en (her)bouwen was Muiden weer klein en omringd door mooie hoge wallen en uitgestrekte polders. Velen maakten er luchtfoto's van met hun vliegende iPhones.

Corine liet haar zelfparkerende Apple auto achter bij de parkeerplaats Amsterdamse Poort, waar ooit de verdwenen brandweerkazerne was. Er was nog 1 brandweerauto overgebleven en die stond uiteraard te glimmen in de loods in de Zeestraat.

Een loket was er niet, haar ID werd automatisch gescand door de Middeleeuwse poort. Vóór haar lag de rustieke Amsterdamse straat met links en rechts hoge wallen. Het karakteristieke pand met de bogen was een kiosk, waar je allerlei prullaria kon kopen, zoals een mini beeldje van "Jan Melis", ooit smid in Muiden en een sleutelhanger met het portretje van ene "George", eens een Chinees in Muiden. Ook lagen er exemplaren van het boek "Muiden Vroeger" geschreven door Guus Kroon sr. in de jaren '90.

Daarnaast was taveerne de Mol opnieuw opgetrokken in de stijl van de jaren '70. Na de brand in het cafe (in 2021) was die plek jarenlang leeg gebleven.
De bar, de stamtafel, de krukken en de hoge tafels vast aan de muur, het leek precies op de oude foto's, die je op je foon (nieuwerwets woord voor GSM) kon bekijken.
Aan de wand hingen oude afbeeldingen van Muiden, maar er was ook een tableaux met foto's van vroegere stamgasten: "Kees Bekker", "Dikke Piet", "Jan Bokma", "Wout Wormhoudt", "Willem Kroon" (haar oudoom, leuk!), enzovoort. Notoire innemers, kennelijk. Op de foto's leken zij het eeuwige leven te verwachten achter hun vrolijke biertjes en (dat kon toen nog, gewoon buiten!) hun sigaretje. Dat moest een mooie en gezellige tijd geweest zijn.
Het standbeeldje van vroegere kroegeigenaar Hans Paardekooper stond een beetje verlaten in een hoekje van het terras. Niemand keek er naar om.

Ook de huisjes, waar vroeger de "RABObank" huizen gebouwd waren, waren teruggekeerd. In één van hen had de "opoe" (overgrootmoeder) van patriarch Kroon nog gewoond. In het huisje hing een foto van die opoe met baby Willem Kroon (*1954, heeeeel geleden).
Verderop, rechts zag Corine de slagerij "Vetter". Voor de winkel stond een replica van een slagersvrachtauto, waar mannen met bebloede leren kappen halve varkens van piepschuim naar binnen droegen. Die werden vroeger met de hand(!) uitgebeend, las Corine.

Richting sluisbrug zag ze "Cafe Lakeman, voorheen melkboer Pronk". Ook dit pand was dus opnieuw neergezet, nadat het in 2016 instortte vanwege een decennialang gebrek aan onderhoud. Gelukkig vielen er geen gewonden, alleen de passerende meneer (Arie) Hoetmer werd daarna nooit meer in Muiden gezien.
De opkamer was een verhoging achter in de zaak, dat je met een klein trappetje kon bereiken. Ook stond er een biljart, waar betaalde stamgasten een potje "Driebanden" aan het doen waren. De hele dag deden zij dat; voor de toeristen, haha. Maar het bier, dat zij dronken was wél echt. Eén van die acteurs was de oude Charles Schiffel (oftewel, de Spanjaard), die zeer gemotiveerd dat werk in de zomermaanden deed, om even uit het Spaanse bejaardenhuis weg te zijn.

Corine liep de sluisbrug op en zag rechts in de verte de BouvyZout fabriek, mét kraan! Ze las op haar foon, dat het gebouw en de kraan nep waren, maar het zag er verdomd echt uit. Daarachter was er vrij zicht op de Vecht, zonder Spieringbrug dus, maar nog wel met de in 2017 en 2020 gebouwde aquaducten eronder.
Om het uur werd de brug met de hand gedraaid, net zoals de "oude Stelling" dat tot in de jaren '70 van de vorige eeuw ook had gedaan. Dat was toen zwaar werk, maar nu ging alles (stiekum) hydraulisch, en dat zag je dus niet. Het leek net echt: het draaien van de brug, het openen van de opnieuw ingehangen sluisdeuren.
Je kon echt zien, hoe gezellig het vroeger was, met het originele terras op de sluis.

Links zag ze het Muiderslot, dat tegenwoordig "Biggest Historical Castle of Great Amsterdam" heette (..). Haar foon toonde, dat er een expositie over Muiden in de jaren 1200 liep. Aan de poort stond blijkbaar een verlopen Muier in een Floris V pak, niet echt een aanwinst, met zijn plastic zwaardje.

Corine's ouders, Mike en Jennefer Kroon, woonden nog altijd in de vesting met hun andere vijf kinderen. Eerst kochten zij de grote villa "De Wit" in de Hellingstraat, met tuin aan de Vecht, maar ook dat moest natuurlijk wijken voor "oudbouw", de lage huisjes van vroeger waren terug gekomen en de villa had moeten wijken.
Nu bewoonden zij een samengevoegd dubbel pand in de Weesperstaart, met tuin en een prieeltje aan de Vecht. Mike (57) had goed ge(Kroon)boerd.
Corine werd nog in de Vondelstraat geboren. Jammer, dat ook die straat er niet meer was en teruggebacht werd tot een rietpolder. Ze had in New York een studie ICT gevolgd en was daar blijven wonen, maar nu was ze terug bij haar familieroots.
Wonen in Muiden was trouwens onbetaalbaar geworden. En nieuwe gegadigden moesten eerst voor een "ballotagecommissie" verschijnen, die ooit nog door de broer van meneer Kroon, Willem, ingesteld was. Tja…krapte bepaalt de markt.


Bijzonder vond ze cafe Ome Ko. Het cafe bleek nooit aangepast te zijn en het oude pand stond nog fier omhoog. Op de tap kon je hele ouderwetse merken bier kopen, zoals Heineken en Amstel. Uit de (analoge!) jukebox kwam antieke muziek, zoals "Een reisje langs de Rijn" van de al lang geleden overleden Willeke Alberti.
Op zaterdagen kun je kaartjes voor een ouderwetse 35+ avond kopen. Gekke oude kleding, zoals een spijkerbroek, word gratis verschaft, haha.
Ook hier portretten van vroegere stamgasten, zoals "Patjang", "Ome Karel" en "Cootje Schiffel". Zo te zien spuugden zij er niet in…Haha.
Bijzonder te bedenken, peinsde Corine, dat deze mensen hier allemaal leefden; maar ook al heel lang dood waren, zoals de eerste eigenaar Ome Ko (†1969) zelf, die nog altijd zijn eigen zwart/wit foto aan de muur had hangen.

Voorbij Ko was de smederij van Melis. Een look-a-like van ene Ome Jan probeerde een plastic paard een nieuwe hoef aan te meten. Uit een buisje in de muur kwam rook, die naar verbrande nagels rook. Eigenaardig…
't Werd verder niet uitgelegd.

Verderop zag Corine de Naarderpoort. Die zat op slot, kennelijk was hier de toegangscomputer defect. Zo kon ze niet naar het MuiderMuizenfortMuseum met de volledige historische verzameling van de oude beheerder, Kroon. Jammer, volgende keer dan maar.

Aan het eind van de Hellingstraat was een hele nieuwe oude buurt opgebouwd, de DuvelsHoek", prachtig, hoe eenvoudig mensen toen leefden.

In een boekje las ze, dat de Algemene Begraafplaats, net buiten de vestingwallen volledig geruimd was vanwege het feit, dat niemand zich meer liet begraven en dat zodoende de graven van haar voorouders niet meer te bezoeken waren. Erg jammer, zij had wel iets met die ouderwetse manier van respectvol afscheid nemen.

Muiden, teruggebracht tot haar oude proporties was niet groot meer en tegen het eind van de middag hield Corine (een verbastering van de naam Corrie) het voor gezien. Ze voelde zich écht verbonden nu, met die boeiende geschiedenis van haar familie uit Muiden. Jammer, dat zij geen afspraak had kunnen maken met die interessante oud oom, maar die had een rondleiding op de wallen met het koor "De Oude Wijven van de Kade".

Onder het veel te vroege gelui van de Papklok verliet zij de vesting. Ook die deed het nog. Vertrouwd geluid op de één of andere manier, dacht ze :-)

Willem Kroon, Muiden, 5 september 2016.


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

*** Boertange bestaat echt (klik hier)

donderdag 14 juli 2016

Cafe de Lepelaar


Voor oud- Muiers en Muiderbergers klinkt "Cafe de Lepelaar" wellicht een beetje vreemd. Zij herinneren zich het stinkende Lepelaarmeertje, waarin jarenlang de meest afschuwelijke chemicaliën gestort werden. Als ik er vroeger langs fietste, kneep ik echt mijn neus dicht. Oef, wat stonk het daar, zeg!

Tegenwoordig merk je daar niets meer van. Het meertje is dichtgestort en de lokatie is bebouwd. Wat daar nog onder de grond ligt…Ik weet het niet. Is de boel ooit "gesaneerd", zoals dat zo mooi heet?

Op de foto, uit een mij onbekend jaar, was het blijkbaar nog goed toeven aan het meer. Ik zie een houten optrekje met de afbeelding van een lepelaar op het dak. "Cafe de Lepelaar" is geschreven in een mooi, ouderwets lettertype met kleine spaties. Het terrein is afgescheiden door een hek met kippegaas. Parasols zijn er niet, alleen een soort zonnescherm aan het huisje.

Ik denk dat, het cafe op een slimme plaats stond; zowel automobilisten, die langs de toenmalige (tweebaans!) Rijksweg reden, alswel de bootjesgasten die langs kwamen, konden even verpozen met een lekker drankje!
Het terras is druk bezocht, maar dat komt misschien door de aanwezigheid van de fotograaf, waar men zich, zo te zien, wel bewust van is. In die tijd geen stiekumme foto's met een smartphone, maar een grote, zware camera met een balg en een zwaar driepoot statief. Dat viel wel op. De fotograaf had vast een grote snor, haha. Ook de mannen met de bretels kijken over hun schouder mee.

De jongen op de voorgrond, met de te korte stropdas, is er echt eens voor gaan liggen. Zijn fiets heeft hij tegen het houten hek met kippegaas gezet.
De kelner draagt een licht, soort melkboer jasje en bedient de dame met het hoedje. In de deuropening staat een oudere Zandhaas, die dorst heeft :-)

Op het kleine bord staat, dat er Gevulde Koeken zijn en op het grote bord blijkt, dat een glas melk of karnemelk 8 cent kost. Ook staat er iets van
"…alle bieren en limonades…".

De lokatie komt me bekend voor met dat dijkje langs de trekvaart en het houten hek, waarbij een hoog bord staat met de naam van het cafe, denk ik, zodat de passanten, die over het water komen al van verre zien, dat zij hier een versnapering kunnen halen. De tekst op de vlag is helaas onleesbaar.

Ter oriëntatie staat er aan de overkant een hooiberg. Links is nog een stukje van de Nieuwe Rijksweg te zien.

Het moet goed toeven zij geweest op zo'n winderige zomerse dag aan het water, bij Cafe de Lepelaar! :-)

(van een spoorbrug was nog lang geen sprake…)

De omgeving van het Lepelaarmeer anno 2016


Willem Kroon, Muiden, 14 juli 2016.


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

maandag 2 mei 2016

Koningsdag in Muiden


Dit jaar was er geen feesttent in Muiden. Het Comité Openbare Feesten Muiden had hiertoe besloten, omdat de tent steeds minder bezocht werd. Ook speelt mee, dat de viering van de verjaardag van ons staatshoofd nu op 27 april is en de tent dus drie dagen langer dan vroeger gehuurd zou moeten worden (tot 5 mei, Bevrijdingsdag).

Muziek werd op Koningsdag 's middags in de kroegen gepland. Zo speelde er een goeie band bij Ome Ko en werd er op het terras van de Mol een optreden van zanger Jan Vogel georganiseerd. 
Dat was zeer geslaagd! Het was zo druk in die kroeg, dat mensen buitenom, via de Amsterdamsestraat, bier gingen halen; de kroeg was niet meer door te komen.

Ik had mijn uitgaanstenue weer aangetrokken, waarmee ik sinds 1992 uiting geef aan mijn liefde voor Metal muziek in het algemeen en voor Metallica in het bijzonder. 
Maar Jan Vogel bracht op een prachtige wijze Nederlandstalige en Amsterdamse liedjes. En daar houd ik ook heel veel van. 
Dat veroorzaakte vreemde blikken; wat moet die Metalhead hier al dansend met de zanger? Gewoon…genieten! Zo regelde Jan een "duet", "De Vrolijke Koster", met mij al zittend op twee stoelen op het podium. Schitterend.

Bijzonder is, dat ik als geboren Muidenaar Jan Vogel nog nooit had gezien, ondanks het feit, dat hij voor de 15e keer optrad in Muiden…Hoe dat kan weet ik echt niet, maar waarschijnlijk zat ik altijd vóór te drinken bij Ome Ko als Jan in de tent was, haha.


De optredens, 's middags in de kroegen, is een handige zet van het Comité, want de kroegbazen doen het werk en zelf kunnen de vrijwilligers een biertje drinken, in plaats van hard te werken in de tent.
Maar ik vind het wel jammer, dat het feestje 's avonds niet doorgezet wordt. Dat zal met vergunningen en burengerucht te maken hebben. Maar volgend jaar zou er 's avonds ook binnen nog wel levende muziek georganiseerd (moeten) kunnen worden, vind ik.

Enfin, ik klaag niet. Ik had een heerlijke middag met Jan Vogel en mijn smartlap-vrienden! 
Jan en het Comité worden hartelijk bedankt!

Willem Kroon, Muiden, 2 mei 2016.

*** Link: Lees reacties op FaceBook


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com

Kanker en Tsjernobyl


Vandaag (26 april 1986) 30 jaar geleden gebeurde, waar velen bang voor waren geweest.

De reactor van een kerncentrale ontplofte. In het Russische Tsjernobyl. Ver weg, zou je denken.

Maar in de lucht geblazen radioactief materiaal (of Fall Out) bereikte uiteindelijk (2 mei 1986) ook ons land. Ik herinner me, dat de overheid gebood om de melk van koeien, die in de wei graasden, weg te gooien.

Groente van eigen tuin mocht niet meer gegeten worden.

Mensen, die jonger zijn dan 30 hebben het niet meegemaakt, maar ik kan je vertellen…je merkt er niets van. Dat de lucht, die je inademt vol met kankerverwekkende stoffen zit.

Citaat: "België kreeg in de nacht van donderdag 1 mei op vrijdag 2 mei voor het eerst te maken met de radioactieve wolk uit Tsjernobyl; een halve dag later volgde Nederland. In Nederland mat het Kernfysisch Versneller Instituut in Groningen op vrijdag 2 mei voor het eerst meer radioactiviteit in de lucht; later werden ook in het IJsselmeer en de rivieren stralingsniveaus gevonden die twee tot tienmaal zo hoog waren dan normaal.

Voor de inwoners van beide landen kwam dat niet geheel onverwachts, omdat radio, televisie en kranten al vanaf dinsdag 29 april dagelijks met uitgebreid nieuws kwamen over het ongeval. De media besteedden ook regelmatig aandacht aan de radioactieve stoffen, die uit Tsjernobyl naar de lage landen zouden overwaaien.


Zowel in Nederland als in België lieten deskundigen geruststellende informatie horen. De radioactieve wolk uit de Oekraïne kon op geen enkele manier de volksgezondheid in gevaar brengen."

Niets aan de hand volgens onze overheid…Maar vanaf die dag heb ik mij afgevraagd, wat wij er met ons allen van zouden gaan merken in de toekomst. Wij en onze kinderen.

Inmiddels, anno 2016, weet ik, dat er ontzettend veel mensen aan kanker overlijden. In hoeverre dat te maken heeft met die ramp? We zullen het wel nooit weten, want er is geen vergelijkingsmateriaal met een wereld zonder Tsjernobyl. En misschien is dat maar goed ook…,

Willem Kroon, Muiden, 2 mei 2016.

*** Link : Lees reacties op FaceBook


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com

zaterdag 26 maart 2016

BoordWerktuigKundige (BWK)

Bedieningspaneel van de BWK in een vroegere Boeing 747
Van oudsher werd er vroeger met een driekoppige bemanning gevlogen: de Captain, de co-Piloot en de BoordWerktuigKundige (of BWK).
De BWK had de verantwoording over alle techniek in het vliegtuig. Hij had zijn handen vrij en alle tijd om zijn meters in de gaten te houden en technische problemen op te lossen.

Moderne 2 persoons cockpit van een 747 "Fly by Wire"

Door bezuinigingen en de voortschrijdende computertechniek werd de functie van BWK opgeheven. Ik weet nog steeds niet, of dit een juiste beslissing is geweest.
Bij storingen gaan béide piloten soms het probleem oplossen. Het is gebeurd, dat een kapot lampje, dat het juist functioneren van het neuswiel aangaf, een heel passagiersvliegtuig deed neerstorten. Beide piloten werden compleet in beslag genomen door het lampje, dat niet aangaf, dat het neuswiel (inderdaad) uitgeklapt was en vergaten te vliegen.

Gouden vraag is: "Who's flying the plane?"

Ook in het computertijdperk zou het handig zijn als één bemanningslid in de cockpit alle technische handelingen zou behartigen, zoals brandstofcontrole, checklists en het eventueel opstarten van een uitgevallen motor.

Zo stortte een Boeing 737 van Turkish Airlines bij Schiphol neer, doordat de belangrijkste hoogtemeter, die gekoppeld was aan de autopilot, defect was. Men wist dat, maar dat de autopilot, daardoor, te vroeg ging landen hadden de piloten niet door.

De vader van mijn vriend Dennis Kuit was BWK. Ik heb altijd respect voor hem gehad. Je moet wel een enorme techneut zijn om alles van een Boeing 747 te kunnen weten. Die kennis zit tegenwoordig in de boordcomputers. Maar mensen zijn vindingrijker en computers zijn niet bang voor de dood ;-)

Boeing 747 PH-BUK, "Louis Blériot", op het Aviodrome, Lelystad
Op het terrein van het Aviodrome in Lelystad staat KLM JumboJet "Louis Blériot". Bij de cockpit zit een plaquette aan de wand met de namen van bemanningen, waaronder de naam van Dennis's vader Gerard. Respect voor deze man,

Gerard Kuit en zijn bruid Gerda
Willem Kroon, Muiden, 26 maart 2016.

Link: Wikipedia about the FlightEngineer


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com

vrijdag 25 maart 2016

In memoriam Barbara Martens

Onlangs kwam ik via mail in contact met Paul Smit.
Hij was een goede vriend van Barbara Martens, die in 1990 zelfmoord pleegde.
Paul schreef mij verschillende mailtjes betreffende Barbara, zijn herinneringen aan haar en zijn kennis over haar graf.

Om de herinnering aan haar levend te houden, heb ik Paul voorgesteld om een ontmoeting bij cafe de Mol te regelen met vrienden en dierbaren van Barbara. Mijn bedoeling is om op ongedwongen wijze naar elkaars herinneringen te luisteren :-)

Barbara's graf zal terzijnertijd geruimd worden, wat een aantal mensen aan het hart zal gaan. Of daar iets aan gedaan kan worden, weet ik niet, maar het lijkt me mooi, om 26 jaar na dato nog eens herinneringen op te halen aan Barbara, wier dood "een schok door Muiden" gaf, zoals Paul het noemt.

Hieronder vat ik de mailtjes van Paul samen. Spreekt het je aan, om nog eens met dierbaren van Barbara over haar te praten? Neem dan via FaceBook contact met mij op.



Paul's ervaringen:

- "Ik leerde Barbara in Graaf Floris kennen, toen ze nog een meisje was van ongeveer 18 jaar. Het waren de beginjaren van het restaurant: ’s zomers afgeladen, maar in de winter vaak stil. In de winter was er dus gelegenheid om met de bediening nader kennis te maken. Dat gebeurde, want mijn vriendin en ik aten er minstens 2 keer in de week. Zo groeide de band met Marc en Barbara.
Nadat zowel haar relatie met Marc als de mijne met Ria op de klippen gelopen was, ontstond er een vriendschap tussen ons. Van een liefdesrelatie was echter geen sprake. Ook liepen we niet de deur bij elkaar plat. Maar door de jaren heen zagen we elkaar regelmatig, of zaten we uren te kletsen aan de telefoon. Want Barbara was altijd op zoek naar de zin van het leven. Opmerkelijk voor een kind, dat op het feesteiland Ibiza geboren is.

Ondanks haar kleine gestalte viel Barbara op door haar hartelijkheid en dienstbaarheid naar de gasten van Graaf Floris. Je kon bij wijze van spreken niet om Barbara heen. Ook privé stond Barbara voor iedereen klaar. Ze creëerde daarmee een onvoorstelbaar grote vriendenkring om haar heen. Het andere mensen zoveel als mogelijk naar de zin maken is ongetwijfeld haar valkuil geweest. Want hoe was het anders mogelijk dat Barbara toch zo eenzaam was….? Bij de zelfgekozen dood van Antonie Kamerling moest ik gelijk aan Barbara denken.

Zondag 13 maart jl. bezocht ik voor ‘t eerst na 26 jaar de begraafplaats te Muiden. Ik zocht het graf van Barbara Martens. Zij overleed 18 januari 1990. Ik vond het graf en zag tot mijn verbazing een tweede naam: Angelique Roymans. Die bestaat niet.
Dat moet Angelique Anna Maria Martens-Rogmans zijn, die zich ook wel Dicky Rogmans liet noemen.  Zij was de moeder van Barbara en stierf  op 16 september 1992 te Blaricum.

Barbara leerde ik kennen toen ze als jong meisje werkte bij Graaf Floris. Ze kreeg verkering met Marc Haagen de bedrijfsleider en tennisleraar. Haar moeder Dicky Rogmans was een bekende kunstenaar in Muiden, Weesp en omstreken. Dat Dicky in Malaga woonde, zoals sommige bio’s over haar beweren, was dus niet waar.  

Marc en Barbara gingen in 1983 uit elkaar. Barbara betrok het appartement boven wat nu de Poort van Muiden is. Ondertussen ging ook mijn relatie stuk. Barbara en ik trokken sindsdien regelmatig met elkaar op. Haar moeder was echter een blok aan Barbara’s been. Dicky werd regelmatig opgenomen in een kliniek wegens psychische problemen. Barbara trok zich dat heel erg aan. De relatie met vader Jon was matig tot slecht. Alle narigheid kwam op Barbara neer.

Halverwege de jaren '80 kreeg Barbara een baan bij Joop van de Ende. Ze had een auto van de zaak en reisde door het hele land. Ze kreeg ook een relatie met haar collega Jaap Verburg. In die tijd zagen we elkaar nog maar zelden.  

Twee weken voor haar dood belde ze me voor een afspraak. Ik was niet thuis helaas. Ze sprak mijn beantwoorder in. Nog denkende dat ze met Jaap samenwoonde, sprak ik vervolgens zijn beantwoorder in. Twee weken later belde Jaap me terug met het trieste nieuws. Hij vertelde me toen, dat ze allang niet meer samen waren en Barbara meerdere malen was opgenomen. Mijn idee daarover is dat Barbara bezweken is onder de druk van haar moeder. En nu liggen ze samen in één graf.. Hoe bizar kan het leven zijn....

Barbara had een vriendenclubje om haar heen. Ik kende ze vaag van naam en gezicht. Het was in Weesp, dat iemand van die club me aanspraak met de vraag of ik mee wilde doen met een inzameling voor een steen. Ja, natuurlijk wilde ik dat en stelde voor de man 250 gulden te doneren. Het lukte toen niet om genoeg geld bijeen te brengen. Ik was dus best wel verbaasd, dat ik afgelopen zondag een soort steen zag met haar naam. Jammer genoeg moet ik nu zien rond te komen van de AOW, anders had ik alsnog iets aan dat verwaarloosde graf kunnen doen.

Ik weet nog goed, dat ik een mooi grafstuk met witte rozen had laten maken. Maar niemand had bloemen bij zich. Daarom liet ik dat grafstuk in mijn auto liggen en heb ik het pas de volgende dag naar het graf gebracht.

De Barbara, die jij hebt gekend (,Willem) werkte op de decorafdeling van Joop van de Ende. Ze deed productie. Vandaar, dat je haar vaak in de studio’s hebt zien rondlopen met tekeningen. De NOS had in die jaren nog een geweldige decorafdeling. Maar daar weet jij natuurlijk alles van.


Ik heb Barbara het laatste jaar van haar leven niet meer meegemaakt. Maar het klopt wat je zegt, dat ze in één van die woningen ("Van Ginkelwonigen") gewoond heeft en ook dood is gevonden. (Barbara heeft zich daar verhangen, Willem).
"Leer mij de muziek en ik zal dansen"
. Die uitspraak vergeet ik nooit. Stond ook op de rouwkaart, die ik nog heb bewaard. (Die spreuk staat ook op de achterkant van haar graafmonument, Willem)  

Het merendeel van de bezoekers aan haar begrafenis waren sensatiezoekers. Dat de borrel vanzelf een feestje werd (zoals ik Paul meldde, Willem) was te voorzien. Vandaar dat ik er niet bij wilde zijn.  

(Ik schreef Paul over mijn ontmoeting met een verwarde man, tijdens de begrafenis van Barbara. Hij gaf mij bij de condoleance in de Mol een boekje van Nietsche: "Also sprach Zaratustra", Willem) Afgezien van haar ouders heb ik de familie van Barbara niet gekend. Het waren kunstenaars, dus verbaasd het me niet, dat Barbara een zonderlinge oom had. Ook had Barbara een zwak voor (veel) oudere mannen. De filosofische man van het boekje kan inderdaad ook een vriend van haar geweest zijn.

De breuk van het huwelijk kon Dicky niet verdragen. Jon ging er namelijk vandoor met een jongere vrouw. Op zich niet zo verwonderlijk. Hij was een stuk jonger dan Dicky, die al een huwelijk achter de rug had. Ook was er een groot verschil in talent. Dicky kon leuk schilderen, maar Jon was de echte kunstenaar. Dicky overleed ruim 2,5 jaar na haar dochter Barbara. Ze was toen 67 jaar. Zeer goed mogelijk, dat ook Dicky zelfmoord heeft gepleegd.

Barbara was een wat we zouden noemen een “liefdesbaby”.  Ze werd geboren op Ibiza nog voor het hippie tijdperk toen Ibiza nog een echt kunstenaars eiland was.

Ik heb net de gemeente gebeld over het graf. Daarvan is 6 jaar geleden afstand gedaan en wordt t.z.t. geruimd. Willen we het behouden, dan kost dat 1700 Euro, alleen al aan grafrechten plus nog het onderhoud.

Een nieuwe steen is overigens betrekkelijk goedkoop geworden. Vanaf 200 euro heb je al een mooie gedenkplaat van graniet. Maar dat heeft dus geen zin meer.
Overigens is het nog vrij uniek, dat het graf er nog is en dat de grafrechten verlengd kunnen worden. Elders in ons land is dat bijna niet meer mogelijk en is 20 – 25 jaar de limiet voor een graf."

Aldus Paul Smit.



Willem Kroon, Muiden, 25 maart 2016.


Link 1 : Persoonsgegevens van Angelique

Link 2: Bekijk het graf


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

woensdag 2 maart 2016

Terugkomen als boom


In de jaren '80 bezocht ik de mooie begraafplaats Père-Lachaise, in Parijs. Ik was enorm onder de indruk en niet alleen van de laatste rustplaats van Jim Morrison, dat eigenlijk niet eens zo veel voorstelde.

Wat ik echt prachtig vond was een dikke boom, midden op het graf van een Franse advocate, die ergens laat in de 19e eeuw was overleden. Ik vermoedde, dat de boom haar voedingstoffen aan de Française had onttrokken.

In de natuur gaan energie en grondstoffen niet verloren, ze gaan op den duur over in een andere toestand. Zo ook na onze dood. Onze eigen moleculen worden eveneens na verloop van tijd opnieuw gebruikt. Eventueel zelfs voor nieuw leven, waar wij dan geen weet meer van hebben.

Ik beschouwde de boom als de nazaat van de advocate en groette haar in mijn gedachten.

Ik fantaseerde er over, dat ik dat ook wel wilde; voortbestaan in de vorm van nieuw leven. Als boom, bijvoorbeeld.



Dat kan nu letterlijk. "Capsual Mundi" is een bedrijf, dat de mogelijkheid biedt om een urn of een lichaam in te graven, tezamen met (de zaden van) een boom.

Dat vind ik mooi. Het nadeel van uitstrooien na een crematie is dat de nabestaanden geen plek hebben om de overledene "nog eens te bezoeken". Ook het bewaren van een urn op de schoorsteenmantel is niet ieders keuze.
Waarom geen boom geplant met de gerespecteerde resten van een dierbare?

Een boom leeft; die kun je aanraken, ruiken, bekijken en koesteren. En zichtbaar bewijs, dat het leven door gaat. Yep, I like it.

Kan dit al in Nederland?

Bekijk een reclamevideo over deze mogelijkheid (FaceBook pagina)...

Willem Kroon, 2 maart 2016.


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

woensdag 3 februari 2016

Columbia Disaster

Vandaag (1 februari 2016) 13 jaar geleden verongelukte spaceshuttle Columbia.


Op de grote externe brandstoftank zaten stukken schuimrubber ter isolatie van bepaalde onderdelen. Eén zo'n stuk liet bij de lancering los en beschadigde de linkervleugel van het ruimteveer. Hierdoor kwam er een gat in het onmisbare hitteschild, dat de astronauten had moeten beschermen tegen de hoge temperaturen, die veroorzaakt worden bij de terugkeer in de dampkring.
De shuttle viel uit elkaar, toen de linkervleugel afbrokkelde en het daardoor een kwartslag draaide. De krachten, die toen optraden waren fataal voor bemanning en ruimteschip.


Er kwam veel kritiek op de NASA, eigenaar van het schip en vluchtleider van de missie. Men wíst vooraf van de problemen, maar kennelijk werd de crew direct afgeschreven. Van een reparatie werd afgezien. Had het hitteschid nog gerepareerd kunnen worden ter voorkoming van een ongeluk? We zullen het wel nooit te weten komen.

SpaceShuttle Columbia had 28 vluchten gemaakt, die wél goed gingen, maar een stuk schuimrubber maakte een eind aan het vernieuwde optimisme na het verongelukken van voorganger Challenger en heeft ongetwijfeld bijgedragen aan het vroegtijdige einde van het tijdperk SpaceShuttle.

Hieronder een aantal verduidelijkende filmpjes:

Space Shuttle Columbia Disaster Pt 1: Scientific mission
Space Shuttle Columbia Disaster Pt 2: Final descent
Space Shuttle Columbia Disaster Pt 3: The aftermath
Space Shuttle Columbia Disaster Pt 4: Search for remains
Space Shuttle Columbia Disaster Pt 5: Heat resistant tiles
Last COCKPIT Tape Shuttle Columbia Accident + Crew Audio


Willem Kroon, Muiden, 1 februari 2016.


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

*** Link: Shuttle Columbia

maandag 1 februari 2016

Challenger Disaster


Vandaag (28 januari 2016) 30 jaar geleden ontplofte NASA spaceshuttle Challenger voor de ogen van de hele wereld.

In de ruimtevaart was het tot dan toe redelijk goed gegaan, hoewel er wel 3 astronauten levend verbrandden in een oefencapsule en de bemanning van de Apollo -13 bijna Major Tom geworden was.

Het "ongeluk' met de Challenger was meer een indicatie van bureaucratische wantoestanden dan van technisch onvermogen.
 De ruimteveren waren gemonteerd op een reusachtige vloeibare brandstoftank, met de kenmerkende bruine kleur. Dat was overigens gewoon roest; uit kosten- en gewichts overwegingen werd de tank niet geschilderd. 
Deze brandstof dreef de hoofdmotoren aan. 
Aan de zijkanten van de hoofdtank zaten ook nog twee vaste-brandstof-raketten gemonteerd, de zogenaamde "solid rocket boosters". Dat zijn eigenlijk veredelde vuurpijlen; ze branden van binnenuit op en worden al vroeg afgestoten om aan een parachute naar de aarde terug te keren om opnieuw gebruikt te worden.


De boosters bestonden uit meerdere delen, die aan elkaar gemonteerd waren. Tussen die delen zaten rubberen ringen (o-ringen) ter afdichting. Ze waren gemaakt door de firma Thiokol. Een medewerker van dat bedrijf, Roger Boisjoly, had zijn leidinggevenden gewaarschuwd, dat de goede afdichting van de ringen niet gegarandeerd was bij lage temperaturen; het was zo'n -4 (min vier) graden bij het lanceerplatform. Hij wilde, dat de lancering van de Challenger uitgesteld werd. Vanwege de grote (militaire) belangen werd hij door zijn bazen de mond gesnoerd en ontslagen…De lancering móest doorgaan.


Na een succesvolle start ("We have a lift off...throttle up") werd (achteraf) een extra vuurstraal ontdekt uit een booster. Een afsluitring had het (inderdaad) begeven en brandde een gat in de vloeibare brandstoftank. Deze ontplofte. 
Het karakteristieke plaatje van de ontploffing van de Challenger werd veroorzaakt doordat diezelfde boosters nog gewoon, eigenlijk als échte vuurpijlen, hun eigen weg bleven volgen en zodanig de v-vormige rooksporen maakten.

Wat later zag men een parachute dalen met "iets" er aan. Men hoopte, dat dit een bemanningslid zou zijn, ook al was er niet in zo'n reddingsmogelijkheid voorzien. Het bleek één van de vaste brandstofraketten te zijn. De veroorzaker kwam wél heelhuids terug op Aarde...
Een deel van de bemanning (waaronder twee vrouwen) werd teruggevonden op de bodemplaat van de shuttle, vastgesnoerd in hun stoelen. Zij hadden nooit een kans op overleven gehad.





Bekend zijn de afschuwelijke beelden van de ouders van Christa McAuliffe, die live hun populaire dochter zagen verongelukken. 
Het commentaar van de tv verslaggever zal ik nooit meer vergeten:
"Obviously we have a serious malfunction…", over understatement gesproken.


Na dit incident is NASA op de schop gegaan, wat de techniek betreft, maar vooral organisatorisch. Na bijna 3 jaar werden de missies hoopvol vervolgd. Maar ook schuttle Columbia verongelukte (1 februari 2003); door een beschadigd hitteschild. En met Roger Boisjoly is het waarschijnlijk ook nooit meer goed gekomen,

Willem Kroon, Muiden, 28 januari 2016.


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)

*** Link 1: SpaceShuttleProgramma

*** Link 2: Over de hoofdmotoren

*** Link 3: Solid Rocket Booster



Het hele dramatische verhaal in beeld
Uitgebreide analyse

maandag 25 januari 2016

Updates %$#@!


Ik noem mezelf wel eens een amateur-autist.

In lichte mate heb ik wel overeenkomsten met autisten. Ik houd niet van onregelmatigheden, en voor mij moeten zaken niet te vaak (soms nooit) veranderen. Verder ben ik overmatig intelligent, maar daar merkt gelukkig niemand wat van, haha.

Overigens denk ik, dat autisme niet als een soort aandoening beschouwd moet worden, maar meer als een uit balans geraakt complex systeem. Angsten, dwangneigingen, in de war raken door veranderingen, onzeker zijn in sociale situaties en relaties, we kennen het allemaal wel een beetje. Alleen bij de sommige mensen zijn die eigenschappen in een andere mate aanwezig en diegenen krijgen dan een plakkertje op hun voorhoofd en bijbehorende medicijnen mee naar huis.

Zo heb ik dus een pesthekel aan updates! Die veranderen mijn vertrouwde programma's (oftewel apps) in nieuwe, ineens weer, onbegrijpelijke en lelijke hulpmiddelen, maar voegen zelden iets goeds toe.

Zo had ik de aanbevolen updates van mijn iPad ruim een jaar uitgesteld. Ik wilde er niet aan. Maar daardoor gaan steeds meer apps vervelend tegen je doen en dreigen er zelfs helemaal mee te stoppen… Dus afgelopen weekend date ik mijn tablet up (géén goed Nederlands). En ja hoor, ineens MOET ik inloggen op mijn eigen apparaatje, dat ik verder nooit mee naar buiten neem en waar echt niemand mee aan de haal zal gaan. Ik wil dat niet! Waarom geen optie gemaakt, waar ik er zelf voor kan kiezen of ik wil inloggen?


Verder vind ik de nieuwe vormgeving van Apple helemaal ruk! Ooit in het begin van de thuiscomputer zagen de schermen er rudimentair plat uit, het kon niet anders. Maar uiteindelijk werd (vooral de Apple) layout steeds mooier en dieper. Maar nu wordt dat weer allemaal losgelaten en ingeruild voor kinderachtige icons zonder enige diepte in het plaatje. WHY?



Steve Jobs…kom terug en maak alles weer in orde! Al doe je het maar voor de nep-autisten,

Willem Kroon, Muiden, 25 januari 2016.


Ik stel jullie reacties zeer op prijs, maar hier reageren mislukt meestal. Stuur eventueel je reactie naar willemkro@gmail.com :-)